Thuiszorg is iemands leven binnenstappen. Het meest kwetsbare wat er bestaat.

Van koffieschenken naar wijkverpleegkundige

Ik was vijftien toen ik begon in de zorg. Mijn oma lag in het ziekenhuis dus ik kreeg al snel mee hoe het eraan toeging. Daar wilde ik ook iets in doen. Ik begon op niveau een en schonk vooral koffie in. Ik werkte mezelf op naar niveau vier en waarschijnlijk dit jaar start ik, dankzij Laurens, met een HBO-studie om niveau vijf te bereiken.

Ik ben nu verpleegkundige en ondersteund de wijkverpleegkundige, met wie ik een ontzettend leuke klik heb. Ik bezoek mijn klanten en borg het zorgproces en de veiligheid. En ik grijp in als het nodig is. Dat geef ik door bij de wijkverpleegkundige. Na mijn studie ben ik zelf wijkverpleegkundige. Momenteel ondersteun ik de wijkverpleegkundige met indicaties en een zorgplan maken: welke zorg krijgen de mensen en welke afspraken worden er gemaakt. De wijkverpleegkundige is ook bezig met preventie in de wijk in samenwerking met de gemeente. Je moet dan echt netwerken. En je stuurt je team aan op nieuwe ontwikkelingen, je coacht ze op verantwoordelijkheden en je controleert of alles goed loopt in de wijk. Daar wil ik naartoe werken.

Het menselijke aspect

Mijn dag start om 07.00 uur op locatie. Ik haal de sleutels van de huizen die ik bezoek en check even de route. Dat duurt ongeveer vijf minuten. De route en planning staan in de NEDAP app, maar toch wil je met je team even het menselijke aspect doorlopen. Soms heb je gewoon geen klik met een klant en dan wissel je met een collega. In mijn wijk zijn er zo’n vijf routes. De ene route heeft zes patiënten, de andere wel vijftien. De routes wissel je af zodat je verschillende mensen ziet.

Nederland vergrijst en dementie komt steeds vaker voor. Ouderen blijven steeds langer thuis wonen. Enerzijds omdat het hun veilige en vertrouwde leefomgeving is. Anderzijds vanwege bezuinigingen. Er zijn steeds minder verpleeghuizen waardoor klanten steeds langer worden vastgehouden in de thuiszorg. Ze hebben dus ook meer aandacht nodig.

Professioneel handelen

Als je binnenkomt raak je meteen in een gesprek. En terwijl je kletst doe je je handeling. Zo mix je twee-in-een. Je moet ook wel, want  soms na tien minuten moet je door naar je volgende klant. Sommige klanten willen hun verhaal graag kwijt, maar je kan helaas niet blijven hangen. Je hebt tenslotte een hele route af te leggen. Je leert daar professioneel mee omgaan. Je zegt: “Mevrouw, wat erg voor u. Ik hoor uw verhaal, maar ik moet nu wel verder. Als u wilt, kan ik later terugkomen.” Je biedt dus een optie aan. Als het echt heftig is blijf je langer hangen. Je moet dan wel snel je route verdelen onder collega’s. Dat kan, maar dat doe je het liefst zo min mogelijk.

Tijd is een ruim begrip. Je loopt wel eens sneller voor je collega’s omdat je weet dat ze dat ook voor jou doen.

De diversiteit in mensen en ziektebeelden vind ik interessant

Het allerleukst aan mijn werk is de diversiteit. Er zijn zoveel ziektebeelden met zoveel verschillende problemen. Twee mensen met dementie kunnen totaal andere problemen hebben. Dat vind ik interessant: waarom kan de ene persoon het advies wel handhaven en maakt de ander er een zooitje van? Die diversiteit in mensen, dat vind ik gaaf.

Qua handeling vind ik grote wonden schoonmaken vooral leuk om te doen. Het hele proces van een vieze en ontstoken wond steeds weer schoonmaken en het kleiner zien worden tot het dicht is, dat geeft een kick Het resultaat is heel zichtbaar.

Daarnaast vind ik het heerlijk dat ik veel buiten ben. Dat is gewoon een cadeautje.

Ik heb niet eens het gevoel dat ik werk. Ik fiets van hot naar her.